رایحه دل

...دل به غم ها دادن.....................................

.....و از غصه سخن ها گفتن...........................

..........................كار آنهايي نيست...............

......................................كه خدا را دارند....

به سلامتی مداد پاک کن که به خاطر اشتباه دیگران خودشو کوچیک میکنه ...

به سلامتی اونی که باخت تا رفیقش برنده باشه ...

به سلامتی کسی که هنوز دوسش داری ولی دیگه مال تو نیست ...

به سلامتی مادر که وقتی غذا سر سفره کم بیاد اولین کسی که اون غذارو دوس نداره خودشه ...

به سلامتی اونایی که به پدر و مادرشون احترام میذارن و میدونن تو خونه ای که بزرگترها کوچک شوند؛ کوچکترها هرگز بزرگ نمیشوند ...

هر کس به من مي رسد

چنان ياد زندگي اش مي افتد

که فراموش ميکند من هم حق زندگي دارم....

زمسـتونُ دوس دارم!

حداقـل مي تـونم از آدم برفي يـاد بگيـرم،

حتـي اگـه چِشـام، مثِ دُکمه خُشـک باشـه،

يـا يـه هـويج رو صـورتـم باشـه،

دستـام چـوبي باشـه،

يـا اينـکه پـا نداشـته باشـم،

و آخرشـم آب بشَم...

بازَم بخَـنـدَم!

انگشتانم که لای ورق های دیوان حافظ می رود دست دلم می لرزد

اما به خواجه می سپارم تا امید را از دلم نگیرد ;

دلم می خواهد همیشه بگوید : یوسف گم گشته بازآید به کنعان غم مخور.......!!!!
 

هر داشته ای را به هر نداشته نفروش.گاه اگر نداشته هایت رابدست آوری حسرت داشته هایی رامیخوری که

ارزان فروختی ......!

غیرت یعنی اینکه نذاری از دیگران آسیبی به عزیزت برسه

نه اینکه

خـ ـودت بــشــ ــی بــاعــ ــث عــــ ــذاب .................!

درهای آسمان در شب اول ماه رمضان گشوده می شود وتا آخرین شب این ماه بسته نمی شود.   پیامبر اکرم (ص)

بدبخت واقعی کسی است که  این ماه را پشت سر گذارد و گناهانش آمرزیده نشود .    پیامبر اکرم (ص)

رمضان ، رمضان نامیده شد ؛ زیرا گناهان را می سو زاند .    پیامبر اکرم (ص)

خداوند ماه رمضان را میدان مسابقه ای برای آفریدگان خود قرار داده تا با طاعتش برای خشنودی او از یکدیگر پیشی گیرند .  امام حسن (ع )

روزی امام باقر(ع) و امام صادق(ع) با گروهی در مسجد نشسته بودند. کسی از کنار آنها رد می شد. یکی از اهل مجلس گفت: «من این شخص را دوست دارم». امام باقر(ع) فرمود: «اگر دوستش داری به او بگو و او را از دوستی و علاقه خود، آگاه کن. این کار، موجب دوام دوستی و تقویت پیوندها می شود».
بحارالأنوار، ج 74، ص 181

شیخ محمد تقی آملی می گوید:
زمستان بود و در منزل کرسی گذاشته بودیم. می خواستم قرآن بخوانم. قرآن را آوردم و با خود گفتم: در زیر کرسی اگر پایم را دراز کنم، اشکالی ندارد. پایم را دراز کردم و قرآن خواندم.
فردا که در درس سیر و سلوک میرزا علی قاضی شرکت کردم، در اولین حرفی که به من زد، فرمود: آقا شیخ محمدتقی ! زیر کرسی هم باید در محضر قرآن پایمان را دراز نکنیم .