 |
دو شنبه 25 آذر 1392 |
چقدر خنده داره که آقا در تمام اوقات به یاد و مراقبت ما است و مشتاقانه ما را می طلبد ولی ما در شبانه روز ؛حتی دقایقی را هم به ایشان اختصاص نداده ایم....
چقدر خنده داره زمانی که در مجلسی وارد می شویم ویا به دیدار کسی می رویم سعی میکنیم زیبا و آراسته جلوه نماییم؛اما به اینکه آقا ؛چگونه ما را بپسندد و چگونه ما را دوست داشته باشد؛ توجهی نکرده ایم و .انتظارهمیشه در محضرشان آلوده و زشت حضور یافتیم...
چقدر خنده داره که ما با این همه لطف پدرانه آقا ؛ما هنوز ایشان را به عنوان یک عضو خانواده خود نپذیرفته ایم ، چرا که یک فرزند ، به پدر خود افتخار می کند و جایش را در شادی ها خالی میکند و هیچ گاه با گستاخی و بی حیایی در مقابل پدر نمی ایستد....
چقدر خنده داره که ما غم مسکن و ازدواج، کار ،تجارت و حتی غم اعضای خانواده و اقوام را می خوریم وبرای برطرف کردن همه این غم ها تلاش میکنیم اما در بین غم های ما از غم تنهایی و مظلومیت آقا از مشکلات و اضطرارشان از گریه ها و ناله هایشان که از گناهان ما سر می دهند ، سهمی وجود ندارد...
چقدر خنده داره که ما برای رسیدن به خواسته هایمان دست به دامان هر کسی می شویم که او نیز برای بر آورده شدن حاجات ما دعا کند ؛اما افسوس که چنین حالتی را در فراق آقا نداریم، چرا که ظهورشان برای ما به عنوان حاجت ضروری محسوب نمی شود.
چقدر خنده داره که ما با اینکه در زمان حضور آقا هستیم ، جوانی و عمرمان را به غیر از ایشان صرف کرده ایم در حالی که رئیس مکتب شیعه امام صادق علیه السلام می فرمایند: اگر او را درک می کردم تمام ایام زندگی را خود به او خدمت می کردم....
چقدر خنده داره که با اینکه ادعای دوستی با آقا را داریم ولی در برخی مجالس رویمان نمی شود از ایشان سخن بگوییم چرا که به ما می گویند مذهبی و متحجر...!
چقدر خنده داره که در فعالیت های اداری و سیاسی مان از نام آقا استفاده مینماییم اما هیچ گاه رضایت ایشان را در دستور جلسات و نقشه هایمان در نظر نمیگیریم و شاخص فعالیت مان را با ایشان تنظیم نمیکنیم...
چقدر خنده داره با اینکه می دانیم که جد بزرگوار آقا ، امام حسین علیه السلام برای احیای امر به معروف و نهی از منکر قیام کردند و به شهادت رسیدند اما ما به راحتی از منکر عبور میکنیم وخودمان را به ندیدن و نشنیدن می زنیم...
چقدر خنده داره که ادعای دوستی وجان فدایی آقارا داریم ،ولی به توصیه هایشان توجهی نمی کنیم...
چقدر خنده داره که با این همه بی معرفتی و نا مهربانی ما ، هرگز آغوش گرم و شیرینشان را بر روی ما نمی بندند..
:: برچسب‌ها: امام زمان, انتظار,
 نویسنده : یک دوست
 |
    |
حداقل در این روز به یاد آنها باشید
تبریک گفتن نداره واقعا درد آوره. به معلولان با دید ه ی ترحم تمسخر نگاه نکنیم بلکه تواناییهای آنان را باور کنیم و یاریشان نماییم تا برای پرورش استعدادهایشان تلاش کنند. معلولیت ناتوانی نیست ، محدودیت است و فرد معلول با یاری و همراهی افراد سالم می تواند تواناییهای خود را ثابت کند. بیایید به این گروه از افراد جامعه یاری کنیم که فرموده اند: شکرانه ی بازوی توانا بگرفتن دست ناتوان است متاسفانه جامعمون معلوله باید از معلولیت در بیاد.تا جایی که میونید دست معلولین را بگیرید نه با ترحم بلکه مانند یک دوست باهاش رفتار کنید.خداوکیلی کدومتون با یک معلول دوست شدید؟در کنار معلول بدون اکراه قدم زدید؟ چرا بعضیا وقتی طرف معلول شد پسش میزنن؟
خدا جون میگما اگه صلاح میدونی از این عاشقانه ی قشنگ و خدایی نصیب منم بکن.
منم دل دارم هوای دل و احساس منم داشته باش
